Rzeczywiście przez wiele tygodni udało mi się być BLISKO siebie i mojej rodziny. Udało mi się znaleźć balans i dzięki niemu nasz dom stał się spokojniejszy, a relacje z moimi dziećmi życiodajne. 
Później ten balans został mocno zakłócony i dziś znowu zaczynamy niejako na nowo. Choć smutno mi kiedy myślę o tych chwilach, gdy nie potrafiłam dać uważności, empatii i zapanować nad złością, to dowiedziałam się wiele o moich granicach.

Tu, w moim codziennym bałaganie, powstają fajne pomysły.
Tu, rozwieszając pranie i mieszając w garze, rozwiązuję problemy tego świata 😉
Tu, między kuchnią, sypialnią i pokojem dziecięcym: płaczę, wściekam się i cieszę, jak głupi do sera. 
Tu, w mojej codzienności, toczy się prawdziwe życie.